Life of a Farang In Thailand: Cliffside Cocktails & Stormy Beginnings

Clouds, Chaos & Cliffside Cocktails

“We arrived hungry, sun-chased, and in search of something with a view — and ended up on a cliff dodging a storm.”

This is Part 1 in the Farang in Thailand series — where it all began.

The day started like any good re-entry to Phuket should: with a mad rush to Don Mueang Airport, fueled by anxiety, weak coffee, and that special kind of morning self-doubt you only get when the alarm goes off at 5:00 AM and your brain whispers, “Or… just stay in Bangkok.”

But no—I was determined. Bags packed, coffee in hand, and just enough smugness to feel like I was finally nailing this adult travel thing. I beat the Bangkok traffic (a miracle in itself), navigated the nonsensical layout of Don Mueang (which feels like a video game level designed by someone with a grudge), and arrived early.

Too early.
Because, of course, Thai Lion Air was delayed. Again. Probably still deciding if their pilots felt like it.

Eventually, we boarded. And that’s when the day softened a bit. Out the window, just above the madness, were the clouds—those perfect puffy, cumulus ones. The kind you only really notice when you’re too tired to think and just awake enough to feel something. I watched them roll by, peaceful and smug in their altitude, and thought, “See? This is why I live here.” Even in the chaos, Thailand always finds a way to deliver beauty in unexpected pockets.

I was feeling optimistic. Someone had offered to pick me up from the airport. She’s lovely. Bright, warm, generous. Also… legendarily bad with alarms.

She said, “I’ll be there when you land.”
And I—foolishly, naively—believed her.

I landed. Checked my phone.
Nothing.

I waited. 10 minutes. Then 20. Then 45.
Still nothing.

So I did what any stubborn, overheated farang might do—I walked. Out to the road that leads to the airport, determined to save her the chaos of the terminal traffic. It was an hour-something drive for her, after all.

Just then, she called, breathless: “I’m at the terminal. Come back!”

So I turned around. Back through the blistering Phuket sun, across tarmac that could fry an egg, dodging honking cars and tuk-tuks with questionable brakes. We finally reunited, laughing, both a bit cooked by the sun and the morning’s events.

Cliffside Cocktails & Questionable Toilets

Location: Patong, Phuket
Mood: Hungry, sun-warmed, mildly impressed by views… less so by plumbing.

By the time we finally rolled into Patong, we were starving. That kind of hunger that builds not just from a lack of food—but from a day that’s already been too much before lunch. Early for me. Very early for some.

There wasn’t much debate about what came next: we needed food, and we needed it with a view. The body wanted fried rice, but the soul wanted a sea breeze.

We ditched the car, swapped it for my motorbike like proper locals, and zipped down the coast. Bags dropped in under a minute—just enough time to sigh, swap sweat-drenched shirts, and pretend we weren’t slightly frayed from the airport saga.

We ended up at this cliffside restaurant—fancy by Thailand standards. Not outrageously so, but the kind of place where the prices remind you you’re not in a street market anymore. Still, one look at that view and the price tag felt justified.

It was stunning. That open sweep of ocean below. Patong Beach curved in the distance like a lazy smile. And that strange peace again—like the clouds from earlier had followed us here and just… hovered quietly over the water.

We ordered without much conversation—steamed fish with chili and lime, stir-fried mixed vegetables in oyster sauce, calamari, and tempura shrimp. All beautifully presented. A bit higher-priced than I’d usually go for on a semi-retired budget, but it felt like compensation for my friend’s early-morning drive.

The pina colada? Next level. The first sip hit like a Jimmy Buffett lyric:
“If you like pina coladas…”
Well, we did. Especially after a morning like that.

There were more photos, of course. You can’t sit at a cliffside table in Thailand and not take at least one smug shot to remind your future self that yes, this moment happened.

The toilets? Let’s say… functional, not fabulous. But at that point, anything with a door and a flush was spiritual.

Bellies full and mildly sun-kissed, we cruised back to the guesthouse. That post-meal calm settled in—the kind where the day softens around the edges and everything starts to feel manageable again.

Today’s Takeaways:

• Don’t trust airport pickup promises before 9am.
• Taxi drivers smell doubt like sharks smell blood.
• Clouds are free therapy.
• Cliffside drinks hit differently after mild abandonment.
• Pina coladas are an acceptable form of emotional support.
• The toilets may be bad—but the view? Worth it.

Part 3: Barstools, Signs & Stray Boost Receipts

Location: Patong, Phuket
Mood: Reflective with a splash of pineapple

After lunch and a little quiet, it was time to head back into the rhythm of island life—the other half of my semi-retired existence: running the bar. It’s funny how even when you leave behind the meetings, reports, and endless inbox pings, the work still finds you. Only now, it tends to come with barstools and a soundtrack of 90s ballads.

I was just about to step out from my apartment above the guesthouse when something landed squarely on my doormat.

Not a bird. Not a gecko.

A Boost Juice receipt.
Tattered. Faded. And stamped right across the top were two words that stopped me in my tracks:
“Love Life.”

I couldn’t help but smile. The universe has a sense of humor, and apparently, great timing.

Out of all the moments, on this exact day, at that exact step—this stray little message decided to arrive. No deep meditation required. No glowing sunrise. Just a gently delivered reminder, printed in corporate font, that life is still throwing gifts your way.

So I took a photo. Because, of course I did. These are the kinds of things you have to document.

Motorbike keys in hand, I headed off to the bar like I do most nights—usually around 11 PM. The ride from the guesthouse is short, but tonight there was drizzle in the air, and with that, a bit more caution in my throttle.

Just before the big bend into Patong, I passed flashing lights, a stopped motorbike, and a gathering crowd.

Another farang had come undone. His bike lay across the wet road like a discarded toy. Helpers circled—some concerned, others filming for Instagram.

It’s a familiar story. We foreigners come to Thailand, hand over our passports and a deposit, and ride off into the chaos with no real idea what we’re doing. We’re excited. Invincible. And often helmetless.

Thai people are practically born on motorbikes. As kids, they ride pillion before they walk. They grow up learning to read the rhythm of the road—the wrong-way riders, the sudden swerves, the unspoken flow that only locals understand. They’ve developed a sixth sense born of experience.

Us? We’re just trying not to fall off.

So here’s my advice: if you don’t ride at home, Thailand is not the place to learn. Grab a Grab. Tap Bolt. They’re cheap—even in overpriced, farang-loaded Patong—and they might just save your life.

The night at the bar was slow. Familiar faces, a few laughs, but nothing that begged to be remembered.

On the way home, I planned to stop at a little local restaurant, but just before I pulled in—I spotted Goong.

Not the Thai word for prawn. The man.
Blonde hair, bright smile, and a custom motorcycle sidecar rigged to cook the best omelettes this side of Bangkok.

I flagged him down. We pulled over in a tiny pocket of road barely big enough for his cart and my bike. He tossed together his usual magic—omelette over rice, piping hot, infused with some mysterious blend of sauces and spice and soul. I have no idea what’s in it, but I know this: it’s the best omelette in Patong.

Goong’s a character. Warm. Funny. Gay. He streams live while he works, chatting with fans and feeding the late-night wanderers—both Thai and farang alike. His food is the unofficial closing ceremony of a Patong night.

If you see him, flag him down. Or catch him on Bangla Road during his late shift. You won’t regret it. And your stomach will thank you.

You can follow the story Follow the journey

Through My Lens

For My Thai Friends:

And for my Thai friends who want to follow along, here is the Thai version of today’s post :

Be gentle with me if translation is not perfect – 555.

สำหรับเพื่อนคนไทยของผม — เวอร์ชันภาษาไทย

สถานที่: ป่าตอง ภูเก็ต
อารมณ์: ครุ่นคิดเล็กน้อย พร้อมกลิ่นสับปะรด

หลังจากมื้อเที่ยงและช่วงเวลาสงบเล็กน้อย ก็ถึงเวลาเข้าสู่จังหวะของชีวิตบนเกาะอีกครึ่งหนึ่งของผม — การดูแลบาร์ มันน่าขำดีนะครับ แม้ว่าผมจะทิ้งชีวิตประชุม รายงาน และอีเมลนับไม่ถ้วนไว้เบื้องหลัง แต่ “งาน” ก็ยังตามมาจนได้ แค่เปลี่ยนบรรยากาศไปอยู่บนเก้าอี้บาร์ พร้อมเสียงเพลงยุค 90 เป็นซาวด์แทร็กเท่านั้นเอง

ผมกำลังจะเดินออกจากอพาร์ตเมนต์ที่อยู่ชั้นบนของเกสต์เฮาส์ แล้วจู่ ๆ ก็มีบางอย่างตกลงมาที่หน้าประตูของผม

ไม่ใช่นก ไม่ใช่จิ้งจก

แต่เป็นใบเสร็จจาก Boost Juice
ซีดจาง เก่า และด้านบนสุดเขียนไว้สองคำที่ทำให้ผมหยุดนิ่ง:
“Love Life.”

ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ เหมือนจักรวาลตั้งใจส่งสัญญาณให้ผม ในเวลาที่พอดีเป๊ะ

ในบรรดาทุกช่วงเวลา ของวันนั้น ช่วงเวลานี้กลับมีใบเสร็จเล็ก ๆ นี้โผล่มาเสริมกำลังใจให้กับผมโดยไม่ตั้งใจ ไม่มีการทำสมาธิ ไม่มีแสงตะวันสวยงาม แค่ข้อความง่าย ๆ ที่ตกลงมาตรงหน้าเรา

แน่นอน ผมต้องถ่ายรูปไว้ เพราะนี่แหละ เรื่องราวที่ต้องบันทึก

แล้วผมก็หยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์ พร้อมขี่ไปที่บาร์เหมือนทุกคืน — ปกติจะออกจากที่พักประมาณ 5 ทุ่ม ขี่ไม่นานก็ถึง แต่คืนนี้มีฝนปรอย ๆ ลงมาเล็กน้อย ผมเลยขับด้วยความระมัดระวังมากขึ้น

ระหว่างทาง มีไฟกระพริบ มีผู้คนมุงดู และมีมอเตอร์ไซค์ล้มกลางถนน

ใช่ครับ… ฝรั่งอีกคนประสบอุบัติเหตุ มอเตอร์ไซค์ของเขานอนแอ้งแม้งอยู่บนถนน คนไทยบางคนกำลังช่วย บางคนก็ถ่ายวิดีโอลง IG

มันเป็นเรื่องที่เห็นบ่อย พวกเราฝรั่งมาเที่ยวเมืองไทย เช่ามอเตอร์ไซค์โดยไม่มีประสบการณ์จริงจัง ไม่ใส่หมวก ขับเร็ว บางคนยังดื่มอีกด้วย

ในขณะที่คนไทยขึ้นมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก นั่งเป็นผู้โดยสารตั้งแต่ยังเดินไม่แข็ง พวกเขาโตมากับการเรียนรู้ระบบการขับขี่บนถนนแบบไทย ๆ ทั้งฝั่งตรงข้าม รถสวน การเปลี่ยนเลนกระทันหัน ทุกอย่างฝังเข้าไปในสัญชาตญาณ

พวกเราแค่พยายามขับตรงไม่ให้ล้ม…

คำแนะนำของผม: ถ้าคุณไม่ขี่มอเตอร์ไซค์ที่บ้าน อย่าคิดมาเริ่มที่ไทย ใช้ Grab หรือ Bolt ดีกว่า ราคาไม่แพง (ถึงแม้จะอยู่ในป่าตองที่ราคาสูงกว่า) และอาจช่วยรักษาชีวิตคุณไว้

คืนนั้นที่บาร์เงียบมาก ลูกค้าประจำไม่กี่คน บรรยากาศเรียบ ๆ ไม่มีเรื่องเด่นให้เล่า

ขากลับผมว่าจะไปแวะร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างทาง แต่แล้วผมก็เจอ “กุ้ง”

ไม่ใช่กุ้งทะเล แต่เป็นคน
ผู้ชายหัวทอง ยิ้มกว้าง ขี่มอเตอร์ไซค์พ่วงข้างที่ปรับแต่งมาอย่างดี ทำไข่เจียวอร่อยที่สุดในป่าตอง

ผมโบกมือให้เขาจอด เราหยุดตรงริมถนนเล็ก ๆ เขาทำไข่เจียวร้อน ๆ โปะข้าว ด้วยซอสลับเฉพาะที่ผมก็ไม่รู้ว่าใส่อะไรลงไป แต่มันอร่อยจริง ๆ

กุ้งเป็นคนตลก ใจดี เป็นกันเอง และมักจะไลฟ์สดขณะทำอาหาร แจกเสียงหัวเราะ พร้อมอาหารอร่อยให้ทั้งคนไทยและฝรั่ง

ถ้าคุณเจอเขา ลองแวะดูนะครับ หรือจะหาตัวเขาในบางลาถนนช่วงดึก ๆ ก็ได้ รับรองไม่ผิดหวังแน่นอน

ผ่านเลนส์ของฉัน