🌊 Life of a Farang in Thailand – Baptized by Songkran
“You can feel it in the air before you even open your eyes. That charged buzz. That humid, sticky sense of mischief. Songkran has arrived.”
This is Part 2 in the Life of a Farang in Thailand series — and yes, a lot has changed since cliffside cocktails and calm seas.
You can feel it in the air before you even open your eyes.
That charged buzz. That humid, sticky sense of mischief.
Songkran has arrived.
I’d been planning for this day like a kid before Christmas — my festive weapons of choice: a selection of offensively bright, flowery tropical shirts I’d picked up weeks ago.
Fashion-forward? Not really.
Functional and fast-drying? Absolutely.
Trust me, that last part becomes vital.
I also came equipped with a mega water pistol, an ammunition pouch (read: waterproof lanyard for my phone), and a whole lot of mental gear…
Ready to stay calm under fire.
Because in Songkran, it’s not if you’ll be drenched — it’s how many times before breakfast.
As usual, my friend was fashionably late (standard), but by 5 p.m., we hit the road — armed with grins and loosely formed plans.
First stop: Bangla Road.
She had a few last-minute Songkran deliveries to make, but this wasn’t a quick errand run. This was the beginning of battle.
If you’ve never done Songkran in Thailand, let me explain:
No one is safe.
Cars. Bikes. Tuk-tuks. If it moves (or even if it doesn’t), it’s fair game.
You’re not a bystander — you’re a target. A walking, talking, bucket-bound bullseye.
💦 The Ride to Bangla
Chaos. Beautiful, wet chaos.
Buckets, hoses, high-pressure water guns, and cheeky grins around every corner.
We were “blessed” by the gallon — most often from the bottom of an icy tub, straight to the spine.
That first shock?
A spiritual awakening.
By the time we arrived, I was fully soaked and partially blind from a sunscreen-water combo attack.
Shout-out to my quick-dry shirt — a genius move.
(Not that it ever had a chance to dry.)
🛕 Bangla Road Becomes a War Zone
Madness. Absolute, joyful, drenching madness.
Picture the busiest bazaar you’ve ever seen…
Now add ten thousand people with water weapons, neon shirts, dance beats, and zero mercy.
You couldn’t move five feet without getting another unsolicited shower.
And you know what?
I loved every second of it.
🌴 Back to the Bar – Nanai Goes Wild
After surviving the flood zone that is Bangla, we made our way back to the motorbike for phase two:
our rendezvous point — my bar.
Everyone we passed wore the unofficial uniform: loud floral shirts, soaked with pride.
Later that night, many of the local guys ditched the shirts entirely —
bare-chested water warriors straight out of an Amazon jungle fantasy (or maybe a low-budget Thai action film).
As we arrived, my manager Tom greeted me… with a bucket of icy water.
Apparently, carrying an iPad does not grant immunity. Noted.
Nanai Road was bedlam.
Normally lively — today, it felt like Times Square at rush hour…
Except everyone was armed.
Any poor soul who stopped near a bar got a wet welcome.
At one point, we ran out of ice (Songkran emergency!).
Two brave souls returned minutes later, ice blocks stacked on a motorbike like it was just another Monday.
❄️ A Small Ice Block Tragedy
Feeling helpful (mistake #47 of the day), I helped load the icy payload into a roadside bucket.
One too many blocks.
Crack. Bucket down.
Everyone laughed. They said, “Don’t worry.”
But I felt like I’d just broken one of my kid’s Christmas presents. Still stings.
🌌 Back to Bangla… Again
At 10 p.m., we made the classic Songkran mistake:
We went back to Bangla. To party.
Our friends Tong and Thipsuda took their time getting ready — makeup, clean clothes, the works.
Tim and I? We waited. With buckets. 😈
As they stepped out, we “blessed” them thoroughly.
To their credit — they laughed. That’s the Songkran spirit.
We grabbed a GrabBike (less likely to get hit), and returned to Bangla — again.
We ducked into a friend’s bar where the water and the beer were both flowing freely.
Even the bar owner’s sweet son welcomed us with a high-pressure blast to the chest.
I’m re-evaluating that kid.
We partied hard until 3 a.m.
Good people. Good music.
And buckets of joy.
🩴 The Final Challenge: Getting Home
The night wasn’t done with me yet.
I got separated from the group.
No wallet. No key. No backup plan.
All my stuff was safe — in my friend’s waterproof bag.
My phone was dangling around my neck in a plastic pouch — a tourist’s security blanket.
I called.
And called.
Twenty times. No answer.
So I walked.
Shoeless. Soaked. Slightly tipsy.
A modern Thai odyssey.
What should’ve taken 20 minutes… took over an hour.
Wrong turns. A stubbed toe.
Several minor spiritual crises.
But I made it.
No key.
Ouch.
บล็อกนี้เขียนให้เพื่อนคนไทยเลยครับ 😊
🌊 ฝรั่งในไทย – รับศีลด้วยสงกรานต์
เรื่องราวในภูเก็ตของถังน้ำ มอเตอร์ไซค์ และนิ้วเท้าที่เจ็บปวด
คุณจะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศก่อนที่คุณจะลืมตาเสียอีก
ความคึกคักที่ลอยอยู่ในอากาศ ความชื้นเหนียวเหนอะหนะที่เต็มไปด้วยความซุกซน
สงกรานต์มาถึงแล้ว
ฉันเตรียมตัวสำหรับวันนี้เหมือนเด็กที่รอวันคริสต์มาส—
อาวุธประจำเทศกาลของฉัน: เสื้อฮาวายลายดอกไม้สีสดใสที่ฉันซื้อไว้ล่วงหน้าหลายสัปดาห์
- ทันสมัยไหม? ไม่เชิง
- แห้งไวและใช้งานได้ดี? แน่นอน
- เชื่อเถอะ ข้อนี้สำคัญมาก
ฉันยังมาพร้อมกับปืนฉีดน้ำขนาดใหญ่
สายคล้องกันน้ำสำหรับโทรศัพท์
และจิตใจที่พร้อมรับมือ…
พร้อมที่จะสงบนิ่งท่ามกลางการโจมตี
เพราะในสงกรานต์ ไม่ใช่ว่าคุณจะเปียกไหม—
แต่คือคุณจะเปียกกี่ครั้งก่อนอาหารเช้า
ตามปกติ เพื่อนของฉันมาสายอย่างมีสไตล์ (เป็นเรื่องปกติ)
แต่พอถึง 5 โมงเย็น เราก็ออกเดินทาง—พร้อมรอยยิ้มและแผนการที่ไม่ชัดเจน
จุดหมายแรก: ถนนบางลา
เธอมีของส่งสงกรานต์ที่ต้องจัดการ แต่ไม่ใช่แค่การส่งของธรรมดา
นี่คือการเริ่มต้นของสงคราม
ถ้าคุณไม่เคยร่วมสงกรานต์ในประเทศไทย ขออธิบายให้ฟัง:
- ไม่มีใครปลอดภัย
- รถยนต์ มอเตอร์ไซค์ ตุ๊กตุ๊ก
- ถ้ามันเคลื่อนไหว (หรือแม้แต่ไม่เคลื่อนไหว) ก็เป็นเป้าหมาย
- คุณไม่ใช่ผู้ชม—คุณคือเป้าเดินได้
- เป้าหมายที่พร้อมรับถังน้ำ
💦 การเดินทางสู่บางลา
ความโกลาหลที่งดงามและเปียกปอน
ถังน้ำ สายยาง ปืนฉีดน้ำแรงดันสูง และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์รอบทุกมุม
เราได้รับ “พร” เป็นแกลลอน—
ส่วนใหญ่มาจากก้นถังน้ำแข็ง ตรงสู่กระดูกสันหลัง
ความช็อกครั้งแรก?
การตื่นรู้ทางจิตวิญญาณ
เมื่อเรามาถึง ฉันเปียกโชกและมองเห็นไม่ชัดจากการโจมตีของครีมกันแดดผสมกับน้ำ
ขอชื่นชมเสื้อแห้งไวของฉัน—เป็นการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยม
(แม้ว่ามันจะไม่มีโอกาสแห้งเลยก็ตาม)
🛕 ถนนบางลากลายเป็นสนามรบ
ความบ้าคลั่ง ความสนุกสนาน และความเปียกปอนอย่างแท้จริง
ลองนึกถึงตลาดที่คึกคักที่สุดที่คุณเคยเห็น…
แล้วเพิ่มผู้คนอีกหมื่นคนที่มีอาวุธน้ำ เสื้อสีสดใส จังหวะดนตรี และความเมตตาเป็นศูนย์
คุณไม่สามารถเดินได้ห้าเมตรโดยไม่โดนสาดน้ำอีกครั้ง
และคุณรู้ไหม?
ฉันรักทุกวินาทีของมัน
🌴 กลับสู่บาร์ – นาในระเบิดความมันส์
หลังจากรอดพ้นจากเขตน้ำท่วมที่คือบางลา
เราก็กลับไปที่มอเตอร์ไซค์เพื่อเข้าสู่เฟสสอง: จุดนัดพบของเรา—บาร์ของฉัน
ทุกคนที่เราผ่านสวมเครื่องแบบที่ไม่เป็นทางการ:
เสื้อดอกไม้เสียงดัง เปียกโชกด้วยความภาคภูมิใจ
คืนนั้น หลายคนในท้องถิ่นถอดเสื้อออกทั้งหมด—
นักรบน้ำเปลือยอก ที่ดูเหมือนหลุดออกมาจากจินตนาการในป่าดิบชื้นของอเมซอน
(หรืออาจจะเป็นภาพยนตร์แอ็คชั่นไทยงบต่ำ)
💧 ยินดีต้อนรับสู่นาใน – ไม่มีใครปลอดภัย
เมื่อเรามาถึง ผู้จัดการของฉัน ทอม ต้อนรับฉัน…
ด้วยถังน้ำแข็งหนึ่งถัง
ดูเหมือนว่าการถือ iPad ไม่ได้ให้ภูมิคุ้มกันแต่อย่างใด จำไว้เลย
ถนนนาในคือความโกลาหล
ปกติคึกคัก—วันนี้รู้สึกเหมือนไทม์สแควร์ในชั่วโมงเร่งด่วน…
ยกเว้นว่าทุกคนมีอาวุธ
ใครก็ตามที่หยุดใกล้บาร์จะได้รับการต้อนรับที่เปียกปอน
ครั้งหนึ่ง เราหมดน้ำแข็ง—เหตุฉุกเฉินสงกรานต์
สองผู้กล้าถูกส่งไป และกลับมาในไม่กี่นาที
พร้อมกับก้อนน้ำแข็งที่ซ้อนกันบนมอเตอร์ไซค์ เหมือนเป็นวันจันทร์ธรรมดาๆ
❄️ โศกนาฏกรรมก้อนน้ำแข็งเล็กๆ
รู้สึกอยากช่วย (ความผิดพลาดลำดับที่ 47 ของวัน)
ฉันช่วยยกก้อนน้ำแข็งใส่ถังข้างถนน
ใส่มากไปหน่อย
เสียงแตก ถังพัง
ทุกคนหัวเราะ พวกเขาบอกว่า “ไม่เป็นไร”
แต่ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งทำของขวัญคริสต์มาสของลูกพัง
ยังเจ็บใจอยู่เลย
🌌 กลับไปบางลา…อีกครั้ง
ตอน 4 ทุ่ม เราทำผิดพลาดคลาสสิกของสงกรานต์:
เรากลับไปบางลา เพื่อปาร์ตี้
เพื่อนของเรา ทอง และทิพสุดา ใช้เวลานานในการแต่งหน้า ใส่เสื้อผ้าสะอาด
ส่วนทิมกับฉัน?
เรารอ พร้อมถังน้ำ 😈
พอพวกเธอออกมา เราก็ “อวยพร” อย่างเต็มที่
ต้องยอมรับว่า พวกเธอหัวเราะ นั่นแหละจิตวิญญาณของสงกรานต์
เราขึ้น GrabBike (โอกาสโดนน้ำน้อยกว่า) แล้วกลับไปบางลาอีกครั้ง
เราแวะบาร์ของเพื่อน ที่ซึ่งทั้งน้ำและเบียร์ไหลไม่หยุด
แม้แต่ลูกชายตัวน้อยของเจ้าของบาร์ก็ “ต้อนรับ” เราด้วยการยิงน้ำแรงสูงใส่หน้าอก
ฉันเริ่มทบทวนความคิดเกี่ยวกับเด็กคนนั้นใหม่
เราปาร์ตี้กันจนถึงตี 3
คนดีๆ ดนตรีดีๆ และถังน้ำแห่งความสุข
🩴 ความท้าทายสุดท้าย: กลับบ้าน
คืนนี้ยังไม่จบสำหรับฉัน
ฉันหลงกับกลุ่ม
ไม่มีเงิน ไม่มีกุญแจ ไม่มีแผนสำรอง
ของทั้งหมดของฉันปลอดภัยอยู่ในกระเป๋ากันน้ำของเพื่อน
โทรศัพท์ของฉันห้อยอยู่ที่คอในถุงพลาสติก—
เหมือนผ้าห่มความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว
ฉันโทร
และโทร
ยี่สิบครั้ง ไม่มีคนรับ
เลยเดินกลับ
เท้าเปล่า เปียกโชก เมาเล็กน้อย
การเดินทางแบบไทยสมัยใหม่
สิ่งที่ควรใช้เวลา 20 นาที…
ใช้เวลากว่าชั่วโมง
หลงทาง นิ้วเท้าชน
วิกฤตทางจิตวิญญาณเล็กน้อยหลายครั้ง
แต่ฉันก็ถึงบ้าน
ไม่มีลูกกุญแจ
โอ๊ย
